|
|
| Wat bringt Nikolaus? |
| „Du Mama“,
fraag Jehann, een Jung vun good veer Johr, „wat ward Niklaas mi vunobend
bring'n, wenn ik den Schooh för dat Finster stell?“ Mama keek wat nadenkern: „Ja, wat ward he di bring'n? Ik weet dat nich, kummt op an, wo aardig du ween büst, un wat he so in sien Sack hett. Villicht een Zuckerkringel, een Peperkoken, een Marzipanswien oder — villicht ok een Wiehnachtsmann ut Schokolaad. Aver de kriegt blots Kinner de ok recht aardig ween sünd.“ To Slapenstied keek Jehann op sien Schooh. Wat för een schull he nehm'n? De alldaagschen Steveln weern schietig, un Mudder hett seggt, dat he blots wat in blankputzte Schooh leggt. He keek op sien sündaagschen Schooh. De weern blank un glänzen. Aver nee, de weer to lütt, dor pass keen groten Wiehnachsmann rinn. He heel den Wiesfinger an de Nääs un greep na sien Gummistevel. Ja, de weer beter, dor paß een groten Wiehnachtsmann rinn, un opto kunn he dor noch annere Saken rinn doon. An annern Morgen sprung Jehann ut Bett, keek in den Stevel, maaks grote Oogen und wull nich gläuben, wat he seeg. Bedrüppelt leep he na Köök. Dor seet Mudder an Fröhstücksdisch un fraag ohn optokieken:“ Na, vertell Jehann, wat hett Niklaas di in den Schooh leegt?“ Jehann wull wat segg'n, kreeg keen Wort över de Lippen, de Traan'n kullern em de Backen hendaal un he sluchs: Ik heff een Ruut kregen, sonst nix.“ Mudder maaks grote Oogen. „Wat, dat kann doch nich, du büst doch aardig ween. Ja, segg hest du villicht een schietigen Schooh op de Finsterbank stellt?“ Jehann schüttel den Kopp: „Nee, een Gummistevel, de weer aver rein.“ „Wat“, sä Mudder, „du hest den Gummistevel vör dat Finster stellt. Ja, denn is dat keen Wunner.“ „Aver Mama, de alldaagschen Schooh weern schietig un de Sünndagsschooh wer to lütt, dor pass de grote Wiehnachtsmann un een beten annern Snubbkraam nich rinn.“ „So, wullst een Wiehnachtsmann un ok noch wat op to hebb'n. Wosük hest du di dat vörstellt?“ Niklaas hett doch blots för jedeen Kind een Stück to'n naschen in sien Sack, mehr kann he nich drägen. Wenn he di nu dree Stück in den Stevel leggt harr, harrn twee annere Kinner nix kregen. Harst du dat wullt?“ Jehann sluck war dröög un schüttel den Kopp. „Un wat maakt wi nu?“ fraag Mama. „Ach, ik weet wat. Du moolst em een Bild un dor ünner schriebt wi: Leve Nikolaus, we mi nich böös dat ik den Gummistevel op de Fensterbank stellt heff. Aver alldaagschen Schooh weern schietig, un ik heff ok nich wußt, dat du för jedeen Kind blots een Stück to'n naschen in dien Sack hest. Dat hett Mama mi nu erst vertellt. Aver segg, leve Nikolaus kannst du nich nochmol in dien Sack kieken, ob de Wiehnachtsmann ut Schokolaad, de ik hebb'n schull dor noch binn'n is. Ik bün doch ümmer aardig ween. Dat seggt Mama ok. Un wenn du em finn'n deist, denn kannst du em mi doch vunobend in den Schooh legg'n. Mama keek op, „wat denkst du, schüllt wi dat so schrieben?“ „Ja, Mama“, sä Jehann, „dat is scheun. Un denn schriev doch noch dor ünner, dat ik de Ruut neben den Schooh op de Finsterbank legg. De kann he wedder mitnehm'n, de will ik nich hebb'n.“ |
|