Zurück zur Hauptseite

 

 

  Schietige Hann'n

 

 

Keen Snack, de Arbeit in'n Gaarn is gesund. Bi't Graben un Hacken, bi't Planten un Seien mußt di bewegen. Dorbi kannst denn ok männig Pund, dat toveel op de Rippen sitt, rasch wedder los warrn. Un, — segg wat du wullt — geiht doch nix över dat frische Gemüse ut den eegen Gaarn, un de ersten Kantüffel in't Fröhjahr sünd noch ümmer een Sünndagseeten. Aver de Gaarn will un mutt dat Johr hendörch ok pleegt warrn un dat gifft männichmol schietige Hann'n.
Nu, schietige Hann'n, de vun sinnvulle Arbeit kaamt, sünd an sik je keen Schann. Liekers, wer mag al mit grimmelige Finger op een Fest gohn, wo de witten Dischdecken strohlt, de Töller glänzt un dat Tafelsilver blinkert.
Annerletzt schull ik to een Geburtsdagsfier. Mien Hann'n weern ruug. De swarte Eer harr sik as Pick ünner mien Fingernagels fastsett un deep in de Poren vun de Finger infreten.
"Verflucht", schimp ik mit mi sülbst, harr ik mi doch blots Handschen bi de Arbeit övertroggen."
Aver nu weer dat to laat. Ik keeg mien Hann'n nich rein. Dor holp mi keen Schüern, de Schiet ünner de Huut seet fast, und ik muß dor so mit los.
Nu, op de Fier weern ok twee Mannslüüd, de op dat Recht studeert harrn. Kloke Lüüd, schniegelt un bügelt as de Parade-Suldaten, keen Fussel an de Büx, keen Haar op de Jack. De een harr jüst een lütte Miljon verdeent — för schlechte Arbeit, as de Opdraggeber achteran klaagt hett. De anner harr jüst een Dag den Börgermeister vertreden. Nu, wer ok blots een Dag den Börgermeister speelt, de mutt ok wat doon. Ansik nich dat Wort wert. Blots dat he jüst an dissen Dag een Grundstück vun de Stadt verkööft hett un sien Kanzlei, an dissen Hannel, mol eben hunnertdusend Mark un wat mehr, verdeent hett, dat hett denn doch för een paar grise Wolken an Heven sorgt.
De beiden snacken mit'nanner un fucheln düchtig mit de Hann'n. Ik beluer se vun de Siet. Süm Hann'n weern witt un schier. Ik worr rein neidisch. De Nagels weern so exakt formt, as harr een Maniküre dor twee Stunn op rum fielt. Wat scheevmuulsch schuul ik op mien eegen Finger. Ut de Poren weer de Schiet frisch na boven drückt. Se sehn al wedder wat grimmelig ut. Ik schaam mi, un hool se rasch achtern Rüüg.
Fiete, dat annere Ik in mi, aver gnägel: " Nu laat di doch nich vun den Glanz knechten, de dien Oogen blenden deit. Du weets doch: Menschen, de in de Grauzonen vun de Gesetze an't Fischen sünd un dormit ehr Geld verdeent, de mööt süm Hann'n mit utduer plegen, dat verlangt de Berufsehr vun se, dat sünd se sik sülbst un süm Ansehn schüllig. Aver de Humus in dien Gaarn is kostbar un edel. Dor kann dat keen Schann ween, wenn he sik na ehrliche Arbeit mol in dien Hann'n fastfreten hett."
Ik greep na een Glas Wien, dat mi de Ober in de Hand drück un keek wat ratlos. Fiete, mien anner Ik, aver geev keen Rooh un setts wat nadenkern hento: "Kummt een Kind in Not, schriggt dat na de Mudder, kriegt se een Verbreker bi de Büx, schrigggt he na een Rechtsanwalt. Gifft di dat nich to denken?"
Ik schüttel wat still den Kopp. Wat harr dat eene mit annere to doon? "Begrippst dat nich", gnarr Fiete: "Beide, de Verbreker un dat Kind sünd in Not un schriegt, wat se Angst hebbt. Mudder un Kind sünd verwandt, sünd een Bloot...
Tscha, nu bün ik dörch den Wind. Schall ik Fiete, schall ik de Gedanken in mi nu giftig oder dankbar ween? Ik weet dat nich. Weet jüm dat?
Zurück zur Hauptseite