Zurück zur Hauptseite

 

 

 

De Fraag leppt em na

 

 

Een gode Huusmannskost as Arfensupp mit Snuten un Poten, Kohl mit Hammelfleesch oder Gröönkohl mit een good Stück Swiensback, is för mi noch ümmer een Eeten, wo mi de Snuut na steiht.

Dorum kiek ik ok för gewöhnlich na een eenfachen Landgasthof ut, wenn ik to Eetenstied ünnerwegs bün un mi de Maag knurrt. Dor bestell ik mi denn an leevsten dat Tagesgericht un weet, dat mi dat eenfache Eeten jüst so good smecken ward, as een Menü in een Lokal, in dat de Fleegen al vörnehm brummt.

Man annerletzt weer ik vun een Bekannten to'n Eeten in een Lokal mit een goden Ruf un vörnehme Priese inlaad. Also in een Huus mit Etikette, in dat dat Eeten nich blots een Satteeten, sonnern op to ok noch een Zeremonie weer, de man achten mutt, wenn man nich dumm opfall'n will.

Een Kellnerin brooch de Menükaart. Ik keek mi um, dat Rundum wies wat her un mi düch, dat dor een Hauch, vörnehm un nobel, as een Echo liesen vun Wand to Wand plätscher, över de Stöhl un de smucke Dischdekoration sweev, denn langsam opsteeg un de groten Kristalllüster an de Deek strakel.

Groten Hunger harr ik nich un unsinnig vullproppen wull ik mi ok nich. Een Fischteller schull dat doon. Mien Gastgeber aver fraag, wat ik as Vörspies und as Nadisch eeten wull.

"Nee danke" sä ik," een Supp vörweg un een Pudding achteran ward mi to veel, un mi unsinnig den Buuk vull slaag'n, dat mag ik nich."

"Aver," kreeg ik to höör'n, "to een Menü nimmt man wat vörweg un wat achterna, dat höört sik so, un wat di toveel is, dat kannst du an de Siet schuben un op den Teller ligg'n laten.

Nu dat Eeten, -- nee, dat Menü mutt ik nu segg'n - smeck good, und de junge Frau de uns bedeen weer nett un verstunn ehr Fach.

Mi wat schrääg gegenöver seet een Paar, ik kunn dat still vun de Siet beluern. De Fru draag een Armband, dat wohl mehr kost hett, as een vun de armen Menschen in een Johr för de Kost utgeben kann un de Kaffeetass faat se so an, dat de golden Ringe mit de Juwelen an de spreitzten Finger ok good to sehn weern.

De Herr snack liesen, doch sien Schoolmeisterblicke snacken mit, as wull'n se sien Wöör ünner de Arms griepen un segg'n: Wat ik segg is wichtig, wat ik denk is richtig.

Nu, af un an, so is dat in't Leben, mutt man dorhen, wo sülbst de Kaiser to Foot hen geiht. Jüst as ik de WC-Döör achter mi dicht troggen harr, keem de feine Herr vun den stillen Ort, wo man sik, ohn dat Mir' un ‚Mich' to verwesseln, --- richtig utdrücken kann.

De Döör vun dat Lütthuus stunn noch op, ik gung rinn, klapp den Deckel hoch und much nich gläuben wat ik dor seeg. De Schöttel weer schietig. De Herr weer gohn, ohn den Platz achter sik wedder schier to maken, so as sik dat höört.

Na ja, dat kann passeer'n, wenn een Herr sik sülbst wichtig nimmt un gläuvt dat he veel to bedenken un to segg'n hett, un man schall ok nich alls över een Kamm scheer'n. Man liekers, de Fraag leppt em na: Oder ---, weer de Herr sik womöglich to fein dorto, de Bööst in de Hand to nehm'n? Nu ja, wat seggt jüm dorto?

Zurück zur Hauptseite