Dor stoh ik nu wat nadenkern an de Weeg vun mien Enkel. He is jüst dree Daag old un sleppt ruhig un deep in sien Kissen. Ik kiek em an, mien Hart ward groot un ik fraag mi: Wosük ward he sik dörch dat Leben sloog'n? Ward he sik sien eegen Wege söken, oder blots in den groten Pulk mitmaschier'n? Ward he sik sien eegen Gedankenwelt opbuen, sülbst denken, oder blots över dat snacken, wat de Dag so hergifft? Ward he ok mol gegen den Wind anseil'n, um för sik sülbst graad to stohn, oder ward he sik ümmer un ümmer wedder as een Stück Drievholt in den groten Stroom mitdrieben laten.
Fragen över Fragen op de ik keen Antwort weet. Un doch, de Tied, se leppt. De Jung ward dat Lopen lehrn un rasch in dat Leben rinnwassen.
Uns Welt is aver ruuch un tücksch. Irrlichter glimmt överall. De junge Mensch süht de golden Appeln an'n blauen Heven un gläuvt dat he blots tolang'n mutt. Alleen de golden Appeln laat sik nich griepen. Dorna to hangeln is wegschmeten Tied. Ward he dat begriepen?
Lege un gode Tofälle ward sien Leben stüern. Alls wat he deit un nich deit, hett sien Folgen. Jedeen Doon treckt een anner Doon na sik — to'n Goden, to'n Slechten.
Wi all sünd Knechte vun den Charakter, se uns in de Weeg leggt worrn is. Gode un slechte Eegenschaften regeert uns. Dor mööt wi mit leben. Schall uns Doon aver Wert un Bestand hebb'n, is dat nödig, dat wi uns alle Dag sülbst ertrecken doot. Ward he dat insehn?
In em pulst ok mien Bloot, een Deel vun mi ward in em wieder leben. Ach, kunn ik em doch all mien Weten un all dat, wat mi de grisen Alldaag un de Johrn lehrt hebbt, mit op den Weg geben, as weer't de Muddermelk, de em stark maakt.
Man denn krieg ik dat Grübeln un stickum melld Fiete sik in mi to Wort. Fiete, dat mööt jüm weten, is dat annere Ik in mi, dat mol opstinat, mol nadenkern, den Alldag beluert, un he fraagt: "Weets du, wat du di dor wünschen deist? Hest du Dröömbüddel al mol doröver nadacht woveel Last all dien Weten för een jungen Menschen weer, de erst in dat Leben rinnwassen schall? Du hest den gräsigen Krieg, dat sinnlose Morden un Doodsloog'n beleevt. Du weets vun de Lögen, den Bedrug un all de Undöög in de Welt. As ole Mann kannst du dormit leben, wat du de bittere Wohrheit blots dropenwies schluckt hest. De Johrn hebbt di formt. Du büst mööd , büst afstumpt un gliekgültig worrn. Wat aver schall ut een jungen Menschen warrn, de op een Siet vull vun Kraft in dat Leben drängt, an dat Gode gläuvt, na Vörbiller sööcht un op de anner Siet all dien Weten in't Gepäck hett. Mutt so een jungen Mensch, denn nich dörchdreihn un blind umsik sloog'n, bit he sik sülbst an den Rand vun uns Gesellschaft manövereert hett. Dor denk mol över na."
Ik stoh wat bedrüppelt dor, mien Gedanken goht tokehr. Ik wehr mi. Ik wünsch doch blots dat Beste för mien Enkel. Ik will doch blots mien Weten an em wieder geben un mutt op Letzt doch insehn: Fiete hett recht. Kloke Wöör un fromme Wünsche hölpt keen jungen Menschen, um em op den rechten Kurs in de Tokunft to stüern. Vörbild ween, den jungen Menschen vörleben wat Recht is, dat is dat eenzige wat du em op den Weg in dat Leben mitgeben kannst. Oder, wat seggt jüm dorto?