Annerletzt strömer ik mit mi un mien Gedanken alleen dörch de Feldmark. Een Bank, wat ruch tohoopklütert, laad to'n Sitten in. Een Lerche steeg op un triller, een Fasanhahn leep över den Weg un schreeg. De Wind fechel lau över dat junge Gröön. Ik lehn mi wat stievbenig torügg un läät mi von de Föhjohrssünn strakeln.
Miteens keem', een een halv Dutz junge Lüüd langs den Weg hetzt. Se hiemen un prussen, se keuchen un kreuchen an mi vorbi, sweet op de Stirn, de Gesichter vertroggen. Keen 'Goden Dag' keen fründlich Nicken.
Ik keek se na, woog den Kopp un Fiete, de Rebell, dat twete Ik in mi, de alls achterfragen mutt, reeg sik in mi op un meen: "Woto schall dat nu good ween? Wat mööt de Lüüd hier as een Damplok langs den Feldweg snuben?"
Ik trog mit de Schullern: "Woto? De loopt, um gesund to blieben, um de Muskel to stärken un um de Fettpolster aftobuen. Jogging is in, Jogging is modern, Jogging is gesund. "
"So, so", sä Fiete, "modern seggst du? Ik aver segg, de Menschen sünd unkloog. Dat Lopen kost doch Kraft, een Kraft de se so eenfach kopp- un sinnlos verpulvert. Een Kraft de man doch nutzen, ut de man allerbesten Umweltstroom maken kunn." —
"Ach, dat is doch Tüünkraam, wosük schull dat wohl gohn?" nörgel ik gegenan un Fiete anter: "Nu denk mol na! All de Lüüd, de mehr Kalorien in sik rinnfreet, as se bi de Arbeit opbruken doot, un hier so meetsto blind dörch de Gegend jachtert, de seht doch nix vun de Natur un den feinen Duft vun Kräuter un Blöden, den ward se ok nich wies. Un dorum köönt se doch jüst so good över een groot Looprad hetzen. Un ditt Looprad, dat nu vun Körpergewicht un Hebelkraft inne Gang sett ward, dat kunn doch een Generator andrieben, de uns Stroom levert. Also, wat snackt dorgegen, ik denk doch vernünftig, ik denk doch positiv."
Ik kneep de Oogen tohoop. Wiß de Gedanke harr dat in sik un vernünftig weer he ok, dat muß ik togeben. Aver liekers, wer will al in een Tied, in de dat Nixdoon un dat Geld vergöttert ward, vernünftig ween. Also, wat schüllt de Gedanken, dor leppt man doch blots mit gegen de Wand un inbring'n doot se ok nix."
Fiete, dat twete Ik in mi, aver aver stell sik bockbenig. "Nu överlegg mol", sä he, "överall wo Menschen sik afrackert ward Liv un Darms bewegt, un dat gifft Luft, dat gifft Gas, dat beste Biogas, dat du di denken kannst, un dat..." —
"Nu hool aver op, nu överdriffst du", heel ik gegenan, doch Fiete meen: Wat heet hier överdrieben, de Gedanke is doch noch lang nich to End dacht. Nu, smiet dien geweunlich Börgerdenken doch eenmol bisiet un denk na! Kiek, vele Menschen stemmt alle Dag Gewichte, um as Muskelprotze to glänzen. Weltwiet ward um Rekorde un Medaillen kämpft. Aver ok Lüüd ohn Arbeit, Payboys un annere Gesellschafter, de den Herrgott den Dag stehlt, kunn'n op so een Looprad doch all süm Övermoot in elektrischen Stroom umsetten. Un nich to vergeten: All de groten Demos för de Umwelt un gegen den Krieg kunn man in Tokunft över so een Kraftmaschien lenken. Un nich toletzt: Ganze Armeen kunn'n op dissen Weg Deenst för dat Vadderland doon. So, nu maak wat ut dissen Gedanken."
Ik worr bleek un föhl mi vun Fiete, dat opstenaatsche Ik in mi, so richtig an de Wand drückt. Denn schreeg ik op: "Nee, nee, du büst verrückt! Du maakst doch al uns Denken und wat wi gläuben doot lächerlich. Du kannst doch Suldaten, Demonstranten un Tagediebe nich över een Kamm scheer'n un tohoop över een Looprad maschier'n laten. Dat stellt doch all uns Denken vun Recht un Ordnung op den Kopp. Un Stroom, meetsto umsonst, worr männich Krösus to'n armen Mann maken. Wenn ik Glück heff, lacht se mi wat ut. Kummt dat aver leeg, steekt se mi in de Klappsmöhl.
Aver liekers: Dor över nadenken kunn man doch mol. Oder?