Harvstdaak liegt över den jungen Morgen. Ik slarpt wat bedächtig
langs den teerten Feldweg. Dau liggt rechts un links op de Grasnarv. De
isern Spitz vun mien Handstock snarrt bi jeden vörwarts trecken vun
de rechte Hand över den Asphalt. An de Gröövkanten to beide
Sieden dröömt enkelte Wichelbüsche, halvhohe Barken, Eeken
un Böken still vör sik hen. Rechts een Stoppelfeld, to linke
Hand een Wisch. Keen Windzug treckt, de Heven is hoch un gris. Ik bliev
stohn, hool deep Luft, un will e de frische Morgenluft drinken. Luerlütte
Daudropen blinkert op sien Rock. Een Bussard seilt över dat Feld,
steiht een lütt Stoot hoch in de Luft, seilt denn een paar Kreise,
störrt sik hendaal, kummt wedder hoch un flüggt mit een düstern
Klumpen in de Krall'n afsteed. Eenkelte Rindviecher graast op de Wisch.
Een Rudel Rehe steiht an Feldrand. De Tiern kiekt sik um, springt na een
Weid to un freet.
To linke Hand, wiet af, een Straat, de vun Barken säumt is. Eenkelte
Autos huscht as bunte Placken mang de Bööm hendörch. Een
Lastwaag fohrt dorop langut. Dat rötern vun den Motore rollt as Grollen
över dat Land fremd, as kummt dat ut een annere Welt.
Wedder slarpt de isern Spitz vun mien Stock över den Aphalt. Een
Swarm Lünken sitt in een Busch, se swirrt af, as he näger kaam.
Een Fasanhahn schriggt, dat schallt över dat Land. Een Meis leppt
lang dat Astwark un pickt na Futter. Een Storch stelzt langs een Beek.
De Minuten goht, de Gedanken wannert. De Oogenblick sweevt mang Gott un
de Welt.
Een swarte Sneck rutscht över de Straat na de Grasnarv to. Ik blifft
stohn, kiek op de Klock un stell sien Foot een gode Handbreet vör
ehr hen. Dree fingerbreet vör mien Schoh höölt se an un
treckt beide Föhler in. ik beweg mi nich. Langsam streckt de Sneck
de Föhler wedder ut, erst den linken, dorna den rechten. Se streckt
sik, rutscht op sien Schoh to. Stött mit de Föhler dorgegen,
treckt se in un maakt sik lütt. Ik hool still Luft, wiet un Siet
keen Mensch to sehn. De Sneck streckt sik wedder, föhlt mien Schoh
un kruppt daran hoch. Boven mang Schohspitz un den Senkel, dreiht den
Kopp na links un na rechts. Ik stoh stief as een Steen. Se dreiht sik
na den Saum vun de Büx, will doran hochklettern. Ik fuchel mit den
Stock vör de Sneck. Se treckt de Föhler in, dreiht bi un krupp
vun sien Schoh hendaal. As se wedder op den Weg is un na de Grasnarv toglitt,
kiek ik wedder op de Klock. Twintig Minuten sünd vergohn in Sneckentempo,
un doch weern se blots een Oogenblick mang Heven un Eer.
|