is dat Wort Woohl noch mit wähl'n verwandt?

In junge Johrn weer dat keen Problem för mi. Heff mi dorum ok keen Gedanken maakt. Keen Twiefel hett sik in mi röögt. Ik heff gläuvt wat so schreben un seggt worr, heff wußt wo ik henhöör un wo ik mien Krüüz maken schull. Weer doch klaar dat ik mi as lütte Mann von een Partei ansnackt föhlt heff, de mi vertell, dat all ehr Arbeit dorop utricht weer, dat ok de Rechte vun den Arbeitsmann in uns Gesellschaft fastschreben ward.

Naja, togeben, wat de Mensch so denkt un gläuvt is em för geweunlich in de Weeg leggt. Ok mi hett de Welt, in de ik opwussen bün, dat Futter in de Krüpp leggt, dat mien Gedanken nährt hett. Ok mi - so heff ik gläuvt - hett dat Leben den Acker wiest, in de ik mien Saat legg'n mutt, wo de christlichen Grundgedanken för den groten Herrn un den lütten Mann ehrn Wert harrn un wassen kunn'n.

Mien Globen weer fast un truu. Doch mit de Tied un mit de Johrn hebbt de Partei-Onkels mi denn lehrt, dat de gewichtigen Wöör, de se vör een Woohl seggt, na de Woohl för geweunlich nix mehr weegen doot.

Nadenkern worr ik, dat erste Mol, as Kanzler Ehrhard in de Mitt vun de sößtiger Johr'n landop un landaf predigen dä: 'Wir müssen maßhalten' un de Regerungsparteien mitdatsülbe de eegen Diäten düchtig roppsett hebbt. Dat Doon hett denn ok een good Stück ut dat Fundament vun mien Gedankenwelt broken un togliek den Grund kräftig düngt, op den mien Twiefel dat erste Gröön ansett hebbt,.

De Johrn sünd in't Land gohn, de letzten Daag vun dat 20. Johrhunnert kunn man al tell'n. Dat Schuldenfatt weer randvull, un Thierse, de man jüst een paar Daag as Bundestagspräsident' op de Regeerungsbank vun den Bundesdag seet, schreeg luuthals: "Wir, die Abgeordneten des deutschen Bundestages, fordern mehr Geld! Das steht uns zu, das ist unser Recht!" --- Un de Bundesdag stimm to: Ja, wi bruuk mehr Geld. Togliek weern sik der Herrn op de Regeerungsbank eenig, dat de Löhne för den lütten Mann veel to hooch weern u dat de Soziallasten de de Staat to drägen harr, daalsett warrn mööt. Denn se ruineern den Staat, de Staat muß spaar'n.

Den nächsten Knacks kreeg mien Globen an den Wert vun mien Krüüz op den Woohlzettel na de erste grote gesamtdüütsche Woohl. Oskar de Rode, sä vör den Urnengang: "Die Wiedervereinigung wird uns viel Geld kosten." De swarte Helmut sä: "Unsinn!"

Vundaag weet wi dat beter. Tscha, un dor quäält mi nu de Fraag: Ward bi uns alleen de wäählt, de an besten lögen kann? Dat weer je schrecklich un worr heten, dat de Wähler an leevsten Grimms Märchen höört un politische Räubergeschichten leest, de in de Bildzeitung verpackt sünd.

Den swarten Helmut sien 'Black-out-Specktakel lääg mi noch op de Bost as ik dat nächste Mol mien Stimm afgeben schull.
Wat tücksch heff ik ik den Woohlleiter fraagt, wo ik mien Krüüz maken mutt, wenn ik den 'Black-out-Kanzler' afwäähl'n will. He keek mi an, as keem ik vun een'n fremm'n Stern un sien Oogen sään: "Wullt du Idiot hier Larm maken? Sonst sä he nix, he grien blots giftig, as wenn ik em de Maske vun't Gesicht reten harr. Mi aver worr klaar: De Lobbyisten in den Bundesdag hebbt een fasten Listenplatz, de kann man nich afwähln. Dorbi speelt dat keen Roll op wat för een Bank se sitten doot.

Intwischen hebbt de Achterdeele, de sik op de Regeerungsbank breet maakt mol wedder wesselt. Noch ümmer is Spaar'n dat grote Wort. Alleen de Schulden un de Geldadel is gröter un de Armut is mehr worrn. All snackt se kloog, all wüllt se dat Beste. Doch keen Verdeenst vun een Politiker, de dat Snacken noch wert is.
Pardon dat stimmt nich ganz. Wenn ik doran denk, dat Schröder sik nich in den schietigen Irakkrieg hett rinntrecken laten, denn mutt ik doch de Mütz trecken. Allen bi de Woohl'n, de noch anstoht ward mi dat nich hölpen.

Ik weet, wat ik hier schreben heff is een Standpunkt vun een Wähler, de dat schietige Spektakel vör de Woohl leed is. Aver ik weet ok, dat jedeen Standpunkt blots een begrenzten Horizont hett. Dat aver schall mi nicht dorvun afhool'n na Wege to söken de wi in Tokunft gohn könnt - ok wenn se dornig sünd. Keen Snack, wenn nich spaart ward, is da Dag nääg, an den alls in sik tohoop fallt. Ja wi mööt uns gesund spaarn, wenn wi wedder fasten Grund ünner de Fööt hebb'n wüllt. Aver Gesundspaar'n heet ok, dat de Bonzen in de Parteien, de Banken un de Chefetagen uns Vörbild sünd un uns wiest, dat ok se den Gürtel recht wat enger snallt.