Zurück zur Hauptseite

 

 

  Harvstdags-Erinnern

 

 

Tofreden mit mi un de Welt stevel ik achtern Knick över dat Stoppelfeld; wull sehn ob de Brommelbeern al riep weern. De Sünn schien warm; een Duft vun dröög Stroh speel mi um de Nääs. Een Haas sprung op un neih ut. In Büsch un Struuchwark larmen Lünken un swirrn af, wenn ik se to nääg kamen dä.
So latsch ik op to, keek vör mi hendaal un dach an nix. Op eenmol aver trapp ik op Halme mit Oahrn, över de dat grote Meihdöscherrad so eenfach henwegfohrt weer — een brede Spoor.
Verwunnert bleev ik stohn; ik kunn un wull dat nich gläuben. Sowat!? Dat kunn doch nich angohn. Jümmers wedder muß ik op de Oahrn kieken, de dor breetquetscht inne Schiet lägen un dorbi wannern mien Gedanken torügg in de Johrn na den Krieg. Un ik seeg Omas, Fruunslüüd un Kinner mit een sülbstneihte Büddelschört krumm över de Weeten-Stoppeln lopen. Se sammeln jede Oahr op, de de grote Hungerhark nich faat kregen harr, de sneden se mit een lütt Kökenmess vun Halm un stoppen se in den Büddel.
Een möhselig Doon! Twintig-, dörtigmol bücken för een Schiev dröög Brot. Wenn se flietig weern, böös flietig weern, so harrn se obends villicht een tein, twölf Pund schier Korn tohoopsammelt. Dat geev söß Pund Mehl — een Daglohn. Dat weer nich veel. Un doch weer dat Kost, se kunn'n Brot dorvun backen un Klüten dorvun kaken. De Menschen fragen to de Tiet nich dorna wat op den Töller lääg, sonnern weern froh, wenn dor wat op den Töller lääg. Vun dat Krüüz aver, dat vun dat vele Bücken weh, ja bannig weh dä, hebbt se nich snackt — dat weer dat Wort nich wert.
Nu de Tiet liggt lang torügg. Un — um alls inne Welt! — keeneen wünscht, dat se wedder kummt. Is doch scheun, wenn alle Daag wat op den Disch steiht, is doch scheun, ween een weet, dat Brot in't Schapp liggt, wenn de Maag knurrt. Un nee: Een schall ok nich to pennschieterig ween. Överall wo mit Waren hanteert ward, dor geiht ok wat verlorn. Dat is nu mol so, dat lätt sik nich ännern.
Liekers, dat Korn, dat dor inne Schiet lääg, dat dä mi weh. Wiß, dat harr unsen Disch nich rieker maakt, un dat harr ok nix an den groten Hunger in de Welt ännert. Un doch weer mi toweeg, as klaag mi dat an, as sä dat to mi: "Menschenkinner, schaamt jümm sik nix."


Ut dat Book 'Kruse Gedanken'

Zurück zur Hauptseite