Tofreden mit mi un de Welt stevel ik achtern Knick över dat Stoppelfeld;
wull sehn ob de Brommelbeern al riep weern. De Sünn schien warm;
een Duft vun dröög Stroh speel mi um de Nääs. Een
Haas sprung op un neih ut. In Büsch un Struuchwark larmen Lünken
un swirrn af, wenn ik se to nääg kamen dä.
So latsch ik op to, keek vör mi hendaal un dach an nix. Op eenmol
aver trapp ik op Halme mit Oahrn, över de dat grote Meihdöscherrad
so eenfach henwegfohrt weer een brede Spoor.
Verwunnert bleev ik stohn; ik kunn un wull dat nich gläuben. Sowat!?
Dat kunn doch nich angohn. Jümmers wedder muß ik op de Oahrn
kieken, de dor breetquetscht inne Schiet lägen un dorbi wannern mien
Gedanken torügg in de Johrn na den Krieg. Un ik seeg Omas, Fruunslüüd
un Kinner mit een sülbstneihte Büddelschört krumm över
de Weeten-Stoppeln lopen. Se sammeln jede Oahr op, de de grote Hungerhark
nich faat kregen harr, de sneden se mit een lütt Kökenmess vun
Halm un stoppen se in den Büddel.
Een möhselig Doon! Twintig-, dörtigmol bücken för
een Schiev dröög Brot. Wenn se flietig weern, böös
flietig weern, so harrn se obends villicht een tein, twölf Pund schier
Korn tohoopsammelt. Dat geev söß Pund Mehl een Daglohn. Dat
weer nich veel. Un doch weer dat Kost, se kunn'n Brot dorvun backen un
Klüten dorvun kaken. De Menschen fragen to de Tiet nich dorna wat
op den Töller lääg, sonnern weern froh, wenn dor wat op
den Töller lääg. Vun dat Krüüz aver, dat vun
dat vele Bücken weh, ja bannig weh dä, hebbt se nich snackt
dat weer dat Wort nich wert.
Nu de Tiet liggt lang torügg. Un um alls inne Welt! keeneen wünscht,
dat se wedder kummt. Is doch scheun, wenn alle Daag wat op den Disch steiht,
is doch scheun, ween een weet, dat Brot in't Schapp liggt, wenn de Maag
knurrt. Un nee: Een schall ok nich to pennschieterig ween. Överall
wo mit Waren hanteert ward, dor geiht ok wat verlorn. Dat is nu mol so,
dat lätt sik nich ännern.
Liekers, dat Korn, dat dor inne Schiet lääg, dat dä mi
weh. Wiß, dat harr unsen Disch nich rieker maakt, un dat harr ok
nix an den groten Hunger in de Welt ännert. Un doch weer mi toweeg,
as klaag mi dat an, as sä dat to mi: "Menschenkinner, schaamt
jümm sik nix."
|