Zurück zur Hauptseite

 

 

  Tietloop

 

 

"Nee", sä Jan-Hinnerk un leggt de Zeitung bisiet, "wo wüllt de Menschen blots noch op to? Dat Land ward överdüngt un dat Grundwater dorbi vergifft. Planten un Korn ward mit Chemie sprütt, de uns krank maakt. Dat Toveel an Gemüse aver ward op den Mist smeten, um de Priese to drieben. Keeneen will sik de Hann'n noch schietig maken, aver all wüllt se mit een golden Lepel eeten. Nu segg: Hebbt de Lüüd noch alle 'Fief' op een Dutt?"
"Ach hool doch op!" wink Guste af. An alls hest du wat uttosetten. Wenn du nix to quäsen hest büst du krank. Uns geiht dat doch good, so good as nie vörher. Du aver hest nix anners to doon as vun een Eck in de annere to krupen um den Dübel an de Wand to molen."
Jan-Hinnerk trogg de Stirn wat kruus. "Geev Gott, dat du recht hest. Ja, uns geiht dat good, to good as mi dücht, un dat maakt mi bang."
Guste keek em groot an: "Jan-Hinnerk, du sühts Gespenster, ik verstoh keen Wort."
"Tscha, mien Deern, denn kiek doch mol een beten in de Tiet torügg. Ümmer wedder is de Tietloop bargop un bargdaal gohn; ümmer wedder sünd de Menschen övermödig un blind vun een Unglück in dat annere jachtert. Un blots wenn de Kaar mol wedder bit an de Achsen inne Schiet seet, hebbt se sik de Arms opkrempelt un in de Speken grepen, hebbt darbt, sik quäält un afschinnert, bit se wedder fasten Grund ünner de Fööt harrn. Doch knapp weern se ut de gröttste Schiet rut, kunn'n dat nu een beten ruhig angohn laten, besinnlich liekut steveln, glieks setts sik dat Geld op den Bock, greep in't Leiht, harr dat hild un schreeg: 'Vörut! Vörut! Wi wüllt höger ropp! Still stohn heet torügg gohn!'
Un de Menschen laat sik drieben, ohn Besinn'n un ohn Verpussen. Grootmannssucht erstickt de Vernunft, un de Fraag na dat 'Wohen?'. Dorbi sünd se stolt op sik sülbst un sloogt sik gegensiedig op de Schullern. Denn dat geiht bargop, jümmers noch bargop. Un je höger se kaamt, um so lichter leppt de Kaar, un dat Geld wies den Weg.
Doch mien Guste, jedeen Barg hett een Punkt, an den dat nich höger geiht. Op den Placken aver weiht keen Faan un steiht keen Stoppschild. Dor winkt ok keen Mensch de 'Halt!' gröölt. Dat weer ok sinnlos, denn de Menschen kajohlt, sünd blendt vun sümm Riekdom, un taub vun sümm Wohlstandsgeschree. Se worrn em nich sehn, se worrn em nich hören. Woto ok? Denn dat Geld wiest den Weg, un de Kaar leppt so licht, ward rascher un rascher un leppt opmol vun ganz alleen — bargdaal ——— inne Schiet!
Un nu segg, mien Guste, leppt unse Tiet nich ok all wedder vun ganz alleen—?


Aus dem Buch 'Kruse Gedanken'

Zurück zur Hauptseite